گل‌های سرخ بر آب

کتاب «گل‌های سرخ بر آب» داستان با تفسیر جمال میرصادقی است. در معرفی کتاب نیز می‌خوانید: «کنار جویبار نشست  و به آب صاف و زلالش نگاه کرد که نور خورشید را در خود انداخته بود. آبی نوشید. شاخ و برگ انبوه چنار را نگاه می‌کرد که گل سرخی را دید روی آب می‌آمد. آن را گرفت. بو نکرده دماغش معطر شد. گل دیگری را جویبار آورد. آن را نگرفته بود که یکی دیگر تا هفت گل را آب آورد. در فصل زمستان این گل های سرخ تازه از کجا به هم رسیده بود؟»

گزیده‌ای از کتاب

پیرمرد نگاری را چاق می‌کرد و به دهان او می‌گذاشت و لب‌های سیاه جگری‌اش روی هم می‌جنبید و سوت و صدا بیرون می‌داد. «نکن جوون… پشیمون می شی.. نکن جوون…» یک‌وری روی گلیم نخ‌مایی افتاده بود و مک می‌زد. آن طرف‌تر خشایار دود با ولع فرو می‌داد. ساقی‌اش، پیرمرد دیگری بود. دورتر از آن‌ها، زن‌ها جوان سفیدرو و خوش چشم و ابرویی به پهلو خوابیده بود و مرد جوان زردنبویی نگاری را به دهان او گذاشته بود. زن را دو سه بار تو خیابان‌ها دیده بود. تک‌پرانی می‌کرد. نشانیش را به رعنا داده بود و رعنا گفته بود:«کارش خرابه، هرچه در میاره، دود می‌کنه می‌ره تو هوا. می‌گن شب عروسیش مردشو چند نفر با خودشون بردن و دیگه ازش خبری نشده. بیچاره به هر دری می‌زنه و با هر کی می‌ره تا از مردش خبری پیدا کنه. حالا کارش به خیابون کشیده. خدا نکنه عاقبت کسی به این جاها بکشه.»

داشت نگاهش می‌کرد که زن رعشه گرفت و نگاری از دهانش افتاد و به خود پیچید و روی گلیم مچاله شد و جیغ زد. دستش چنگ می‌زد و پاهاش به هم می‌پیچید. پیرمرد از کنار او. بلند شد و روی پاهای او نشست و دو ساقی دیگر دست‌های او را گرفتند و زن کف به دهان آورده بود و دندان‌هاش را می‌جوید.
کتاب «گل‌های سرخ بر آب» در انتشارات فرهنگسرای میردشتی چاپ شده و در اختیار علاقه‌مندان به ادبیات کوتاه ایرانی قرار گرفته است.