ماشین مرا بران

کتاب «ماشین مرا بران» از هوراکی موراکامی و با ترجمه مونا حسینی منتشر  شده است. گزیده‌ای از کتاب را می‌خوانیم:
نویسنده‌شدن موارکامی یک جوری شبیه نوشته‌هایش است. همان اندازه اسرارآمیز و عجیب و غریب. خودش می‌گوید این که نویسنده بشود، وقتی حوالی سی سالگی‌اش، در زمین بی‌بال به او الهام شده است- یک جایی دوروبر بیست سالگی. احتمالا آن‌وقت ابدا به ذهنش نمی‌رسیده که یک روز نوشته‌هایش جهانی بشود. از همین سنین است که به سرنوشتی که برایش تدارک دیده‌اند، پشت پا می‌زند. از کارکردن در شرکت معظم میتسوبیشی صرف‌نظر می‌کند، یک رستوران راه می‌اندازد، ازدواج می‌کند و شروع می‌کند به نوشتن. نتیجه‌اش می‌شود خروار خروار داستان و رمان و مقاله که همه جای دنیا خریدار دارد. احتمالا این که موارکامی سال‌های طولانی از زندگی‌اش را در امریکا و اروپا گذرانده دلیل موجهی است برای فهم بودن داستان‌هایش برای مخاطبان در سراسر جهان.

گزیده‌ای از کتاب

بیدار شد و دریافت که کالبد یک انسان حلول کرده و تبدیل به گرگور سامسا شده است. صاف به پشت روی تخت خوابیده بود و سقف را نگاه می‌کرد. کمی زمان برد تا چشمانش به نور ضعیف اتاق عادت کند. سقف از آن دسته سقف‌‌های معمولی یود که هر جا دیده می‌شد. سقفی که روزی رنگ سفید یا کرم‌ِ کم‌رنگ داشت و گذر زمان لایه‌ای از دوده و خاک به آن داده و تبدیل به رنگ شیری افتضاحی شده بود. اتاق عاری از هر گونه تزیین یا مشخصه‌ای بود، نه مشاجره‌ای نه سخنی. فقط نقش ساختمانی در یک سوی اتاق دیده می‌شد. اما پرده‌ها کنده شده بودند و تخته‌های قطوری به قاب پنجره میخ شده بود. فاصله‌ای در حدود یک اینچ میان این تخته‌هایی افقی بود که عمدا یا سهوا صاف نبودند. پرتوهای آفتاب صبحگاهی ازآن می‌گذشت و قطاری از خطوط موازی نور را روی زمین می‌انداخت. دلیل انسداد پنجره با این سبک و سیاق چه بود؟ آیا توفان یا گردبادی عظیم در راه بود؟ از ورود به کسی جلوگیری می‌کرد؟ یا خروج کسی؟ هنوز به پشت خوابیده بود، سرش را آرام چرخاند و نگاهی به بقیه‌ی اتاق انداخت.

کتاب «ماشین مرا بران» در انتشارات کتابسرای میردشتی چاپ شده و در اختیار علاقه‌‌مندان به رمان و ادبیات خارجی قرار گرفته است.